คืนวันที่ผ่านพ้นไป
ช่างผ่านไปไว ถึงเพียงนี้
จากวันที่ฉันยืนที่ฉันเดินที่ฉันยังสูง
ไม่พ้นอานมอเตอร์ไซ
จากเด็กน้อยช่างถามไม่กี่ขวบ
สู้วัยพ้นความฝันที่เคยตามหา
กาลเวลาได้เคลื่อนไปได้ตั้งแต่เมื่อไรกันหนา
ที่ฉันลืมคิดว่าคนที่ฉันรู้จักดี คิดว่ารู้จักดี
ความทรงจำในตอนนั้น กับความผูกพันในตอนนี้
จากเด็กน้อยคนหนึ่ง กับโลกที่เขาจะไว้ใจ
จากเดินหนึ่งก้าวที่ต้องหันหลังไปมอง สู่สิบก้าวที่เริ่มไม่ต้องมองกลับ
จนเด็กน้อยนั้นก้าวเดินห่างออกไปไกลทุกวัน
เหลียวมองกลับหลังน้อยลงทุกที ลงไปในทุกที
จนวันเดือนเคลื่อนไป
เด็กน้อยเข้าสู่วัยแห่งความฝัน
ภาพความฝันมากมายหลายสิ่งที่อยากจะทำ
และอยากจะเป็น
จากวาดการ์ตูนบนข้างฝา
จากชุดกีฬาเปื่อนโคลนตัวนั้น
จากผ้าผืนเล็ก ๆ ที่มีปักชื่อฉัน
ถึงกีตาร์ตัวนั้น ที่สอนฉันร้องเพลง
ความทรงจำในตอนนั้น ที่พอจะจำได้ในตอนนี้
ในช่วงที่ฉันนั้นก้าวเดินสู่ความฝัน ที่แสนไกล
ในช่วงเวลาที่ฉันเดินไปตามความฝัน
ช่วงเวลานั้นฉันเองไม่เคยได้รู้ ว่ามีสายตาคู่หนึ่งค่อยเฝ้าดูอยู่เสมอ
โดยที่ฉันไม่เคยรู้ตัว
จวบจนฉันเองนั้นได้โตขึ้นมา
ได้กลับไปคิดถึงแม่ฉันเมื่อวันเก่า
แม่จะมีสิ่งที่อยากทำ
แม่จะมีบ้างไหมความฝันเหมือนที่ฉันเป็น บ้างไหมหนอ
หรือจริง ๆ แล้วแม่เองก็เคยมีความฝัน
ก็อยากจะแต่งตัวสวยอยากจะเที่ยวที่คนเขาไปกัน
แต่ทุก ๆ เช้าแม่ก็ต้องหยุดความฝันไว้เพียงเท่านั้น
และวางมันอยู่ตรงนั้นที่ข้างเตียง
เพราะทุกวันที่ตลาดทุกๆ เช้า แม่ต้องไปขายกาแฟอยู่กับโลกของความจริง
ว่าแม่มีลูกอยู่ตั้งสองคน
ว่าแม่มีลูกอยู่ตั้งสองคน
ลูกกำลังเรียนอยู่ทั้งสองคน
ว่าแม่มีลูกตั้งสองคน
ลูกกำลังเรียนอยู่ตั้งสองคน